Imię: Janina Nazwisko: Jelenkiewicz-Rybińska

Urodziła się w zasymilowanej rodzinie lekarzy. Matka, Maria z domu Markson była hematologiem, analitykiem, ojciec, Lucjan Jelenkiewicz był internistą. Przed pójściem do getta rodzice ochrzcili córkę i siebie. W getcie matka zaraziła się tyfusem i zmarła. Ojciec zaczął się ukrywać, a mała Janka tułała się u różnych ludzi. Siostra matki, Helena Fiszhaut wyprowadziła ją z getta wiosną 1942 r. Trafiła początkowo do państwa Falskich, potem mieszkała u różnych osób. Miała bardzo semicki wygląd i była rozpieszczonym dzieckiem. Zabrała ją do siebie, do Częstochowy, jej chrzestna matka Jadwiga Ostaszewska. W Częstochowie nie była długo, bo pobiła jakieś dziecko na podwórku i jego rodzice zrobili ciotce awanturę, że przechowuje żydowskie dziecko. Janka wróciła do Warszawy, zaopiekowała się nią Inka Świdowska i wysłała ją na kolonie. Z kolonii wróciła ze szkarlatyną, przenocowała w mieszkaniu u Świdowskiej na Miodowej i następnego dnia trafiła do szpitala na Wolską. Tam odwiedzała ją inna siostra matki, Anna Margolis. Po wyjściu ze szpitala zamieszkała na Chłodnej u Janiny i Wincentego Plewczyńskich, którzy pokochali ją jak własną córkę. Mieszkała u nich do powstania warszawskiego. W czasie powstania ukrywała się z ciotką Plewczyńską w piwnicach kościoła na Lesznie, później trafiła z nią do Pruszkowa. Tam spotkały Annę Margolisową, która umieściła je w szpitalu na kilka dni. Plewczyńska zachorowała na tyfus, a mała Janka zamieszkała w pokoju z wieloma obcymi ludźmi, w którym nikt się nią nie zajmował. Chodziła wtedy głodna i czekała na wyzdrowienie ciotki Plewczynskiej. Potem zamieszkały w Piastowie i Pleszczyńska zaopiekowała się jeszcze jedną małą żydowską dziewczynką, Gienią siostrą Kazika Rajzachera. Pod koniec wojny wróciły do Warszawy, mieszkały w wielopokojowym mieszkaniu na Poznańskiej.