Imię: Klara Nazwisko: Zilberberg

Miała długie czarne włosy upięte w warkocz dookoła głowy. Wyszła za mąż za Dawida Zilberberga, buchaltera. Miała trzy córki, Minę, Hanię i Cesię. Mąż wyjechał do Palestyny i wrócił tuż przed wojną. Należał do organizacji syjonistycznej. W 1940 r., po próbie aresztowania męża, przeprowadzili się do teściowej, na Grzybowską róg Żelaznej, po stronie parzystej. Najstarsza córka, Mina widząc z okna wachę, przez którą przechodziły dzieci na aryjską stronę i wracały z żywnością. Postanowiła też tak zdobywać żywność dla rodziny. Klara uzgodniła to ze swoją przyjaciółką po aryjskiej stronie, Stefanią Polak. Stefania odebrała Minę po drugiej stronie. Od tej pory Mina kilkadziesiąt razy przechodziła przez wachę co tydzień, szła do Polaków, tam ją karmili, dawali plecak pełen jedzenia i wracała do getta. Kiedy rozeszły się wieści o Treblince, Klara postanowiła wyjść z getta z dziećmi do Brzezin, do swojej siostry. Mąż został w getcie. Bała się jechać z dziećmi pociągiem, postanowiła iść pieszo. Po drodze spotykały czasami dobrych ludzi, którzy przyjmowali ich na jakiś czas do domu i do pracy, takich, którzy dawali żywność. Często jednak nocowały w lesie. W końcu dotarły do Koluszek, gdzie siostra matki opłaciła im kwaterę, żeby miały gdzie czekać na przewodnika. Tam były bardzo dobre warunki. Przewodnik powiedział, że weźmie tylko Klarę z dwiema młodszymi córkami, a po Minę przyjdzie później za dodatkową opłatą. Po jakimś czasie Mina sama dostała się do getta. Po kilku tygodniach zaczęto likwidować getto w Brzezinach i przewozić ludzi do getta łódzkiego. Niemcy zrobili selekcję, oddzielili Minę od matki, ciotki i sióstr. Mina przeżyła.