Imię: Hawiwa Nazwisko: Dębińska

Córka Adama i Natalii, mieszkali w Warszawie. Hawiwa w 1939 r. poszła do polskiej szkoły, z której musiała odejść ze względu na swoje pochodzenie. W 1940 r. urodził się jej braciszek. Ojciec pracował w biurze, a matka po kilka godzin w bibliotece. W getcie zaczęła naukę na tajnych kompletach. Nauka odbywała się w zamaskowanej piwnicy. Żyła początkowo w niezłych warunkach, chociaż widziała na ulicach głodnych, opuchniętych z głodu ludzi i leżące na chodnikach trupy. W grudniu (w relacji nie jest podany rok, prawdopodobnie 1942) o 3-ciej w nocy do mieszkania Dębińskich wtargnęli Niemcy, czterech uzbrojonych żandarmów. Kazali natychmiast wyjść rodzinie z mieszkania. Zabrali Hawiwę i jej ojca Adama. Matkę, małego braciszka i kuzynkę zostawili. Na ulicy bili i kopali Adama, chcieli dowiedzieć się o schronie utworzonym w ich budynku. Nie uzyskali wiadomości. Adam i Hawiwa wrócili do domu. Po kilku tygodniach trwania akcji wysiedleńczej nastąpiła blokada domu, w którym mieszkali. wszyscy zostali wyrzuceni na podwórze. Nastąpiła selekcja. Starców i dzieci, czyli ludzi niezdolnych do pracy zaprowadzono na Umschlagplatz. W tym Hawiwę i małego braciszka. Szła samotnie z małym braciszkiem na rękach. Była bezradna, chciała uciec, ale policjant żydowski przy każdej próbie bił ją pałką w głowę. Kolejnym razem poczuła tak silne uderzenie, że straciła przytomność. Pomimo tego nie wypuściła z objęć braciszka. Kiedy odzyskała przytomność wstała i poszła dalej, na Umschlagplatz. Byli na nim noc i dzień, udało jej się uciec razem z braciszkiem. Wróciła do rodziców. Rodzice pracowali w szopie krawieckim. Ukrywali swoje dzieci pod stołem i przykrywali szmatami. Po dwóch miesiącach pracy ojciec został zabity. Kiedy wybuchło powstanie w getcie, matka postanowiła wyjść z dziećmi z getta. Pierwsza wyszła Hawiwa z ciotką. Matka i braciszek nie zdążyli. Ciotka oddała dziewczynkę do jakiejś kobiety, która opiekowała się nią do powstania warszawskiego. W czasie powstania znalazła się na wsi i doczekała wyzwolenia. Po wojnie trafiła do Domu Dziecka w Otwocku.