Ostatniego dnia pierwszej akcji wysiedleńczej...

Ostatniego dnia pierwszej akcji wysiedleńczej w getcie Niemcy zlikwidowali szpital na Stawki. Część personelu personelu wraz z chorymi została deportowana. Nie było miejsc pracy dla pozostałego personelu. Przydzielono im magazyny na Gęsiej 6, sprzątnęli je i znów utworzyli szpital. Zorganizowano m. in. oddział dziecięcy, pod kierownictwem Anny Braude-Hellerowej. Pierwszym pacjentem był trzyletni Maciuś, znaleziony w szopie Toebbensa, którego uratowali. 19 stycznia 1943 r. szpital otoczyli Niemcy. Personel się ukrył. Chorych leżących zabili na miejscu, resztę wywieźli do Treblinki, m. in Maciusia. Policja żydowska wywlekała wszystkich, dzieciom nie pozwalano się ubrać. Dr Anna Braude-Hellerowa, która mogła się ukryć, została na oddziale dziecięcy. Dzieci czuły, że zbliża się coś strasznego, płakały, krzyczały, były też głodne. Do Hellerowej dołączyła pielęgniarka Sabina Zenderman, schodząca z dyżuru na innym oddziale. Sabina dała dzieciom śniadanie, uprosiła policjantów, żeby dali im się ubrać. Po wywiezieniu chorych przeprowadzono selekcję personelu. Ocalała w selekcji dr Hellerowa i Sabina Zenderman. Ocalały personel znów zaczął organizować szpital. Pomagały w tym żony lekarzy i uczennice szkoły pielęgniarskiej. Znów wydano "numerki życia". Personel został pracownikami gminy, skoszarowano ich na terenie szpitala. Niemcy zaczęli przywozić swoich rannych w akcjach, żądali specjalnej opieki dla nich. Personel odmawiał pełnienia specjalnych dyżurów, choć można było na nich dobrze zarobić. Warunki były trudne, brak leków, chorzy z biegunką, tyfusem plamistym i brzusznym, odmrożenia, obrzęki głodowe. Słychać było pogłoski o całkowitej likwidacji getta. Zaczęto budować schrony. Szpital był związany z ŻOB i wcześnie dostał zawiadomienie o powstaniu. W nocy z 18 na 19 kwietnia przyszło polecenie zejścia do schronów. Personel zszedł do schronu z chodzącymi chorymi. Niemcy podpalili szpital, temperatura w schronie wzrastała, musieli wyjść. Niemcy strzelali do wychodzących.