Imię: Rubin Nazwisko: Cukier

Pochodził z Radzynia Podlaskiego, z bardzo religijnej rodziny. Rodzice mieli kilka krów i zajmowali się wytwarzaniem i sprzedażą masła. Matka bardzo pobożna i apodyktyczna. Ojciec był pięknym mądrym mężczyzną z długą czarną brodą. Oboje zmarli przed wojną. Nie potrafił usiedzieć w ławce szkolnej. Jako młody 15-16-letni chłopak, Rubin uciekł do Warszawy. Pracował u pana Manna w firmie instalatorskiej. Wykształcił się na rzemieślnika hydraulika, był to bardzo rzadki wówczas zawód wśród Żydów. Miał czterech braci: Lwa, Mendla, Szulima i Moszego i jedną siostrę (imię nieznane). W wieku 23 lat ożenił się, przy pomocy swatki, z Chawą Ewą z domu Hampel. Mieli czworo dzieci: Sarę (1915), Miriam (1917), Mojżesza (1920) i Józefa (1923). Żona prowadziła tradycyjny dom, który z biegiem lat coraz bardziej oddalał się od tradycji żydowskich. W domu było radio, rodzina była rozpolitykowana. Prowadził własną firmę. Powodziło im się dobrze, wszystkie dzieci się uczyły. Kupił w Wilanowie sad ze stawem, wybudował dla rodziny willę w Michalinie, w mieszkaniu wstawił wannę ukryta pod blatem stołu. Zrobił dla służącej specjalne skórzane pasy przyczepiane do futryny, które zabezpieczały przed wypadnięcie przy myciu okien. Ludzie zwracali się do niego dość często, żeby rozsądził spór. Po wybuchu wojny, razem z żoną, namówił dzieci do wyjazdu na wschód. Mieszkanie na Nowolipiu znalazło się w getcie. W getcie pracował w szopie Schultza jako konserwator maszyn. Dzięki temu miał tzw. numerek życia. Kiedy zaczęło się powstanie w getcie, Nowolipie zostało natychmiast zajęte przez Niemców i razem z żoną został wywieziony do Majdanka. W czasie selekcji trafił do grupy skierowanej do pracy w fabryce amunicji w Skarżysku Kamiennej. Jego żona też trafiła do tej samej fabryki, do innego działu. Mogli się widywać. W styczniu 1945 r. pracownicy fabryki zostali ewakuowani, oddzielnie kobiety i mężczyźni. Zginął prawdopodobnie w Buchenwaldzie.