Relacja O3/1595; w Archiwum Yad Vashem

Irena Bolkowska, urodzona w 1918 w Łodzi, pielęgniarka. Po wybuchu wojny ucieka do Białegostoku z mężem i siostrą, pracuje w szpitalu. Przenosi się do Słonimia. Jej mąż ginie bez wieści. W czerwcu 1941 Irena i jej siostra uciekają przez Warszawę do Końskich. Irena cudem unika śmierci w akcji wysiedleńczej, podaje się za żonę obcego jej człowieka, Borowicza, który później zostanie jej mężem. Ponownie w ostatniej chwili unika rozstrzelania, ratuje ją komendant policji, Kriegman. Irena pracuje z siostrą i szwagrem w majątku, którym zarządza Kreislandwirt, Fitting. W styczniu 1943 Niemcy wywożą wszystkich Żydów z okolicy do Treblinki. Tuż przed obozem Irena ucieka z transportu. Szuka pomocy u okolicznych chłopów, oszukują ją i okradają. Udaje jej się dojechać do Warszawy, w getcie spotyka ponownie Borowicza. Szuka ratunku w Końskich, życzliwą pomoc okazuje jej Targowska, żona polskiego komisarza granatowej policji, który już wcześniej pomagał Irenie. Dzięki Targowskiej Irena znajduje pracę w Warszawie. Mieszka w Warszawie po stronie aryjskiej, pracuje jako służąca. Latem 1944 Irena opuszcza Warszawę, dociera w okolice Choszczówki. Organizuje polowy szpital, pomagają jej w tym niemieccy oficerowie. Mimo ciężkich walk wokół doczekuje z rannymi wejścia Rosjan, 28.10. 1944.
Relację spisała w 1960 Ida Gliksztajn.