Nowy typ żebraków – prócz śpiewających i grają...

Nowy typ żebraków – prócz śpiewających i grających (tzw. artyści), pojawili się żebracy wygłaszający wzruszające przemówienia. Oto siwy człowiek mówi kwiecistym stylem: „Wyczerpany i kulturalny starzec prosi o pomoc. Jak Wiktor Hugo powiedział…”. Inna żebraczka mówi, że choć jest bogata z domu, obecnie musi chodzić po prośbie. Na ul. Solnej na podwórku mały człowiek w okularach śpiewał z werwą: „Bin ich mir a Klein Jidele, ich sing mir a fain lizele” (tłum. Jestem sobie mały Żydek, śpiewam sobie fajna piosnkę).

Autor zebrał wszystkie swoje zapiski z dwóch lat od 1939 do 1941roku w postaci dziennika prowadzonego po polsku i po angielsku „Diary” oraz krótkich artykułów. Dziennik to zapiski dotyczące oblężenia Warszawy, początków okupacji (m. in. o pracach przymusowych) oraz życia w getcie warszawskim. Diary to skrócona wersja dziennika w języku angielskim.
W pamiętniku znajdują się refleksje na temat: genezy upadku Polski – krytyka polityki przedwojennego państwa polskiego, świadka naocznego – streszczenie wypowiedzi Heinricha Heinego dotyczących Żydów i Polaków, przypomnienie prześladowań Żydów w różnych epokach, wypisy z pamiętników Ludendorffa, dotyczące Polski, refleksje o dyktaturze i dyktatorach, sytuacja demograficzna Francji w oświetleniu książki Jeana Giraudoux Pleins pouvoirs.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 35-40 (fragment)