Imię: Jan Nazwisko: Margolis

Syn Aleksandra Margolisa i Anny z domu Markson. Matka była piękną kobietą, zrobiła maturę w Petersburgu, studia medyczne w Bonn. Była pediatrą, a później ftyzjatrą, pracowała w szpitalu im. Anny Marii w Łodzi. Miała gabinet Rtg w pokoju. Ojciec, internista, był dyrektorem szpitala na Radogoszczu, członkiem komitetu centralnego Bundu i ławnikiem do spraw zdrowia w magistracie. Mieli ślub cywilny, który wzięli w Katowicach, bo było to jedyne miasto, w którym można było wziąć ślub bez wcześniejszego ślubu religijnego. Miał siostrę Alinę. Rodzice mówili po polsku. Byli zamożni, mieli samochód, wyjeżdżali na wakacje za granicę, w domu była niania i gosposia. Dzieci latem jeździły z nianią na wieś pod Łask. W listopadzie 1939 r. aresztowano ojca, trafił do obozu w Radogoszczy, został rozstrzelany. Matka wysłała Alę i Janka do Warszawy, do swojej siostry, Heleny Fiszkaut, na Mokotowską. Ciotka gotowała obiady i sprzedawała je przez okno. Dzieci zbierały na ulicy węgiel, który spadł z wozów. Anna Margolis przyjechała do Warszawy tuż przed przeprowadzką do getta. W getcie zamieszkali w przechodnim pokoju na Ceglanej, najpierw z matką i siostrą, a później, kiedy siostra trafiła do internatu, tylko z matką. Matka pracowała w szpitalu, wysłała go na aryjską stronę. Przeszedł sam przez budynek sądów. Miał jasne włosy i oczy, nie był obrzezany. Po drugiej stronie czekała niania. Zaprowadziła go do Maryny Falskiej na Bielany. Potem pojechał do domu dziecka prowadzonego przez zakonników w Zakopanem. Przeżył wojnę, został przy nazwisku konspiracyjnym.