Imię: Ignacy Nazwisko: Blicksilber

ur. 25. VII. 1903 w Warszawie, syn Jakuba Blicksilbera i Goldy Hilsberg. W 1904 rodzice wraz z nim i dwojgiem jego starszych braci (Mordke-Maxem i Salomonem-Zygmuntem) emigrowali do Mannheim w Niemczech. Podobnie jak jego ojciec, Ignacy trudnił się handlem galanterią skórzaną. W latach 30 związał się z Niemką Emilią Röder, która przeszła na judaizm. Wraz z nią i ich rocznym synem Manfredem w roku 1935 powrócił do Warszawy, by móc zawrzeć związek małżeński, zakazany ustawami norymberskimi w hitlerowskich Niemczech. W Warszawie wykonywał pracę sekretarza. Do samego końca mieszkał wraz z żoną i dzieckiem na ulicy Miłej 50, gdzie w roku 1940 zostali zamknięci w getcie.
Ignacy Blicksilber z nie znanych powodów dostał się do więzienia Gestapo na Pawiaku. Jego śmierć została odnotowana w kartotece Pawiaka pod datą 27. I. 1942 – notatka informuje o więźniach, których „ubyło” tego dnia (zostali rozstrzelani, ciała spalono).
Jedyne zdjęcie, jakie po nim pozostało, przedstawia trzyletniego chłopca (na zdjęciu rodzinnym). Rodzina przechowała też dwa listy napisane po niemiecku z Warszawy do brata we Francji tuż przed wybuchem II wojny światowej. Ignacy daje w nich świadectwo żywej wiary i miłości Boga, miłości do małżonki, syna, a także rodziców, braci i szwagierki przebywających we Francji. Duże wrażenie robią patriotyczne wyznania polskiego Żyda wychowanego w Niemczech, zapisane na trzy dni przed wybuchem wojny - w języku niemieckim, przeplatanym jidisz (w innych częściach listu) i hebrajskim:
„Im Fall chas we Scholom muss ich als aktiver Soldat mit dem Gewehr mein Vaterland verteidigen und ich werde das tun im Bewusstsein als treu und pflichtbewusster Bürger meines Landes. Wie ich, denkt das ganze Volk so, wir sind alle eine starke und feste Mauer, ein Bollwerk, an dem man sich die Zähne ausreisen wird. Wir Polen wollen im Grund genommen als friedliebendes Volk absolut keinen Krieg, aber wenn wir angegriffen werden, werden wir uns zur Wehr zu setzen wissen, bis auf den letzten Tropfen Blut. Wir Polen wollen von den andern nichts, als nur in Ruhe und Frieden gelassen zu werden, um unsere Arbeit nachgehen zu können. Bei einem Krieg ist nur eins zu bedauern, das ist das unschuldige Blut von unseren armen Schäfchen – Kinderchen – aber Milchomo kennt kein Rachamim.”
„Jesienią, chas wa-Szalom [co nie daj Boże], muszę bronić mojej Ojczyzny jako żołnierz w służbie czynnej, pod karabinem, i uczynię to świadomie, jako wierny i znający swój obowiązek obywatel mego kraju. Tak jak ja myśli cały naród: jesteśmy wszyscy twardym murem, twierdzą, na której można sobie połamać zęby. My Polacy, w gruncie rzeczy, naród miłujacy pokój, nie chcemy absolutnie żadnej wojny, ale kiedy się nas atakuje, bronimy się, jak wiadomo, do ostatniej kropli krwi. My Polacy nie chcemy od innych nic poza pokojem, poza tym, byśmy mogli w spokoju oddawać się naszej pracy. Wojna oznacza tylko jedno: niewinną krew naszych owieczek – dzieciątek – ale Milchomo [wojna] nie wie, co to Rachamim [miłosierdzie].”

Informacja prywatna od Rodziny

W APW Archiwum Sądu Niemieckiego w Warszawie 1940-1944 znajduje się sprawa cywilna o rozwiązanie małżeństwa Blicksilberów z 1941 r. (sygn. 72/1207/3681)

20.10.1941 oskarżyciel z Sondericht Warschau wnosi o unieważnienie małżeństwa Ignacego Blicksilbera i Emilii Roeder. Blicksilber jest osadzony w tym czasie (od 12.08.1941) w areszcie śledczym na Dzielnej. Małżeństwo ma zostać unieważnione, ponieważ w momencie jego zawarcia obowiązywały już ustawy norymberskie.

16.12.1941 w szpitalu na zapalenie płuc umiera Emilia.
30.01.1942 Blicksilber wysyła wniosek o przełożenie rozprawy. Mieszka wtedy na ul. Ogrodowej 25 m.1. 20.01 odbyła się rozprawa w której został uniewinniony i zwolniony z Pawiaka 27.01.1942. Ostatnia informacja o tym, że mieszka na Ogrodowej, pochodzi z 24.02.1942.