Imię: Renia Nazwisko: Szewes

Jej rodzice zajmowali się kupiectwem w Ostrowcu. Należała do Hanoar Hatzioni. Chciała wyjechać na naukę do Erec, ale to się nie udało. Na początku 1939 r. wyjechała na "hachszarę" (przygotowanie do osiedlenia w Palestynie) do Łodzi, że by w ten sposób dostać się do Erec. Wybuch wojny zastał ją w Łodzi. Udało jej się wyjechać do Warszawy, a stamtąd do Ostrowca. W getcie w Ostrowcu była do stycznia 1943 r. Zajmowała się utrzymaniem żłobka (opieka nad dziećmi, zdobywanie dla nich wyżywienia itp.), który był popierany przez Judenrat. W żłobku było około 40 dzieci w wieku 6-13 lat. W lokalu żłobka urządzano nielegalne zebrania młodzieży. Jej rodzice zostali wywiezieni z getta. Wtedy postanowiła uciec do Warszawy. Nawiązała kontakt z Feferówną, która już była w Warszawie, a ta dała jej kontakt do Janiny Grundgand. Janina wyrobiła jej dokumenty i zarekomendowała swojej ciotce, pani Wojciechowskiej. Zamieszkała na Chmielnej i razem z gospodynią pracowała przy wyrobie pantofli sznurkowych. Powodziło jej sie wtedy dobrze, była dobrze traktowana. Po pewnym czasie, na skutek podejrzeń (nie wiadomo czyich) musiała opuścić mieszkanie. Pani Grundgand wysłała ją do Włoch, do ludzi, u których pracowała w ogrodzie i w gospodarstwie. Nie była przyzwyczajona do pracy fizycznej. Gospodarze nie znali jej pochodzenia, ale mimo tego odnosili się do niej nieprzychylnie. Po pewnym czasie gospodarz zaczął podejrzewać, że jest Żydówką i chciał, żeby się wyprowadziła. Zapewniła go, że, pomimo swojego wyglądu, jest Polką od trzech pokoleń. Została w gospodarstwie
aż do wejścia Rosjan. Po wojnie wyjechała do Izraela.