Maryla spotkała się ze znajomą, która opowiada...

Maryla spotkała się ze znajomą, która opowiadała jej, że dzień wcześniej była po aryjskiej stronie; była wstrząśnięta, że życie toczy się normalnie, ludzie chodzą po ulicach, w sklepach są jakieś towary. Kupiła sobie bukiecik przylaszczek i chciała je przynieść Maryli, ale zapomniała. Marylę ogarnął smutek, zdała sobie sprawę, że w jej sytuacji śmieszna jest tęsknota za kwiatami. Opowiadają sobie nawzajem wieści zza muru. Słyszały o Volksdeutschu, mającym żonę Żydówkę. Krewni żony wyłożyli sto tysięcy na remont mieszkania, taki warunek postawił Volksdeutsch. Zamieszkali tam wszyscy razem. Wśród innych historii pojawił się aryjski przyjaciel, który po dużej przegranej w karty przyszedł z SS-Mannem do znajomych, ukrywających się Żydów i wyciągnął od nich wszystkie pieniądze – musieli wrócić do getta. Inna znajoma ukrywała się u swojego brata, mającego polską żonę. Miała poczucie, że więzy pokrewieństwa nie są wiele warte, cały czas słyszała tylko o kwestiach finansowych. Maryla była przekonana, że gorszy od muru getta był mur obojętności; w przypadku wielu Polaków antysemickie niemieckie hasła padły na podatny grunt. Miała świadomość, że byli też przyzwoici Polacy dający schronienie i pomoc, oceniała, że mogło ich być 50% wśród tych, o których słyszała. Uważała, że gdyby większość Polaków zachowywała się w ten sposób, wielu Żydom udałoby się przeżyć; Niemcy nie rozpoznawali Żydów.