Lonia Rozen przyszła wieczorem do Sabiny Dłużn...

Lonia Rozen przyszła wieczorem do Sabiny Dłużniewskiej, bez opaski na rękawie. Odłączyła się od grupy robotników, miała wrócić do getta następnego dnia o zmierzchu. Wyglądała nędznie, Sabina była wstrząśnięta jej relacjami z getta, chociaż wydawało jej się, że zna atmosferę getta – pracowała już wtedy w wytwórni watoliny; w zakładzie pracowała też grupa Żydów, którym Sabina czasem pomagała w drobnych sprawach. Lonię zatrudniono w budynku, w którym przetrzymywani byli Żydzi, złapani po aryjskiej stronie; była świadkiem dwóch egzekucji. Czternastoletnia dziewczynka zasłoniła twarz dłońmi i prosiła, by nie strzelano jej w oczy. Lonia wspominała także, że jej znajoma, właścicielka piekarni, zainstalowała kotły i gotowała na swój koszt zupę dla biednych – zginęła, rozstrzelana razem z całą rodziną i służącymi.