Imię: Aleksander Nazwisko: Kacperski

Po utworzeniu getta, przeprowadził się z żoną i synkiem na Krochmalną 55. W tym samym domu prowadził drobny handel węglem na kartki. Węgiel, po 250 kg, otrzymywał z Wydziału Opałowego Judenratu, nie więcej niż 500 kg w ciągu miesiąca. Odbierał węgiel ze składnicy przy ul. Dzikiej. Kiedy zaczęła się akcja likwidacyjna, dostał się do magazynu mundurowego na Bednarskiej. Został skoszarowany na Dzikiej 5. Do pracy i z powrotem do getta był, razem z innymi, prowadzony przez Niemców. W czasie akcji przy zbiegu Wołyńskiej i Dzikiej, został zabrany do transportu jego kilkuletni synek i teściowa. Aleksander z żoną zostali wyratowani przez kierownika placówki. Po pewnym czasie, jeden z oficerów niemieckich próbował zgwałcić żonę Aleksandra. Ponieważ się broniła, oskarżył ją o znieważenie i za karę wysłał razem z Aleksandrem ponownie na Umschlagplatz. Na szczęście znów inni im pomogli. Żona została wyprowadzona do getta, a on został zatrudniony w zakładzie mechanicznym przy Karolkowej. Nadal mieszkali na Dzikiej 5, ale już w ukryciu. Po jakimś czasie dostali się oboje do innej placówki, Krugel i Mendle prowadzącej magazyny jaj i drobiu. Z tej placówki, mieszczącej się po stronie aryjskiej, uciekli. Poszli do Aleksandry Kozłowskiej, swojej przedwojennej pomocy domowej, na Chmielną 108. Zaczęli się starć o aryjskie dokumenty. Żona dostała metrykę od siostry Kozłowskiej i wyrobiła sobie kenkartę. Aleksander kupił kenkartę na nazwisko Kacperski. Żona, z łapanki, dostała się na Skaryszewską, skąd została wywieziona na roboty do Niemiec. On odszukał znajomego swojego teścia, bardzo życzliwego Władysława Suttaczewskiego. Dzięki niemu dostał pracę przy pilnowaniu sklepów na Lesznie. Ponieważ ta praca narażała go na rozpoznanie, dostał pracę dozorcy w niemieckim gospodarstwie rolnym w Oborach. Tam szczęśliwie doczekał wyzwolenia. Pozostał przy swoim okupacyjnym nazwisku. Po wojnie mieszkał w Warszawie.