Imię: Janina Nazwisko: Zdaniecka

Córka Jana i Zofii Celnikier. Miała dwie siostry, Wandę i Irenę. Żona lekarza Henryka Minca. 4 października 1939 r. przyszli do ich domu Niemcy w poszukiwaniu dwunastoletniego Ludwika Zamenhofa, syna siostry Janiny Minc. Chłopiec leżał chory, więc Niemcy zażądali za niego Minca, ale Minca nie było w domu, był u chorego. Niestety zdążył wrócić i został aresztowany. W aucie na ulicy siedziała już siostra Janiny, dr Wanda Zamenhof i jej szwagierka mgr Lidia Zamenhof. Minc trafił do więzienia na Daniłowiczowskiej. Codziennie zanosiła mężowi obiady, aż do 17 stycznia 1940 r., kiedy powiedziano jej, że męża już niema. Ślad po nim zaginął. Jesienią 1940 r. poszła do getta, zamieszkała z matką, dwiema siostrami i szwagrem na terenie parafii Wszystkich Świętych. Nie miała pracy, utrzymywała się ze sprzedaży rzeczy. Siostra Wanda była lekarzem i miała niewielkie dochody. W sierpniu 1942 r. była blokada. Siostra Wanda, lekarka, uciekła w karetce, siostrzeniec Ludwik uciekł. Trafiła na Umschlagplatz z siostrą Ireną Nisenson i jej mężem Jerzym. Udało jej się uciec przed załadunkiem do wagonu. Po kilku dniach przeszła na stronę aryjską. Pomagali jej Mieczysław Sciewurski, Jerzy Namokel, Wcisław Gwaciński. Zamieszkała na Brukowej (teraz Okrzei). Po miesiącu zjawiło się trzech panów podających się za tajnych policjantów (jeden z nich był Żydem), obrabowali ją doszczętnie i poradzili, żeby wyprowadzić się z tego mieszkania. Zaczęła się tułaczka, bez meldunku, z miejsca na miejsce.