Imię: Ludwik Nazwisko: Hirszfeld

Polski lekarz, bakteriolog i immunolog, twórca polskiej szkoły immunologicznej i nowej dziedziny nauki – seroantropologii. Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Studiował medycynę w Würzburgu i Berlinie. Zrobił doktorat w wieku lat 30, za pracę nad związkiem zjawisk odpornościowych i krzepliwości krwi. Pracował w Instytucie Badań Raka w Heidelbergu oraz w Zakładzie Higieny Uniwersytetu w Zurychu. W czasie I wojny światowej uczestniczył wraz z żoną, Hanną z Kasmanów, w zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego w Serbii. Po powrocie do Polski od 1920 pracował w Państwowym Zakładzie Badania Surowic w Warszawie, włączonym później do współtworzonego przez niego Państwowego Zakładu Higieny (PZH). Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 zorganizował w mieście ośrodek przetaczania krwi. Został zmuszony do zamieszkania w getcie warszawskim. Prowadził tam wykłady, pracował naukowo, a także – dzięki szczepionce przekazanej przez prof. Rudolfa Weigla ze Lwowa, nielegalnie przemyconej do getta – leczył chorych na tyfus plamisty. W lipcu 1942 uciekł z getta na stronę aryjską. Ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem w domu Laury z Przedpełskich Kenigowej, żony Mariana Keniga, w Starej Miłosnej k. Warszawy, później u gospodarza Stanisława Kaflika w Klembowie koło Tłuszcza udając urzędnika-dezynfektora. W 1943 spisał swoją autobiografię, która ukazała się w roku 1946 pt. „Historia jednego życia”. W 1945 przeniósł się do Wrocławia, był pierwszym dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1952 roku utworzył we Wrocławiu Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN (nazwany później jego imieniem); zorganizował również we Wrocławiu Ośrodek Badań Patologii Ciąży. W 1952 został członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk i wszedł w skład jej prezydium. Umarł 7 marca 1954 we Wrocławiu.