"Felicja Felhorska „blisko dwa lata [tj....

"Felicja Felhorska „blisko dwa lata [tj. od 1942 r.] trzyma w swym małym pokoju bliźniaczki W[icher], dziewczynki lat, zdaje się osiemnastu, bardzo „brzydkie”, nie mogą się poruszać, a szczególnie pokazać nawet na terenie tegoż domu, bo mieszkały tam przed wojną. (…) W tym samym mieszkaniu są inni sublokatorzy, ale niewtajemniczeni, tak że dziewczynki nie wychodzą z pokoju nawet do ubikacji. Wychodząc, trzeba je zamykać. Przyrządzanie posiłków musi być markowane.[...] Przez szereg miesięcy mieszkała tam [w pokoiku Felhorskiej] również ich matka, która uratowawszy się, przyszła do nich i nie było gdzie jej podziać. Teraz ta sześćdziesięcioletnia staruszka pracuje jako służąca. Umieszczenie jej kosztowało wiele trudów, ze względu na exterior [wygląd zewnętrzny]"
Pewnego razu w 1943 roku „mieszkając na trzecim piętrze, musiały zejść w czasie bombardowania do bramy i ktoś z sąsiadów je poznał. Dozorca po paru dniach zwrócił Felicji delikatnie uwagę, że lokatorzy mówią, że te Żydówki przychodzą do niej, że ona się naraża. Trzeba było dziewczynki na jakiś czas zabrać stamtąd, co było powodem wielu komplikacji. W końcu jednak znów tam wróciły” .

Relacja Basi Temkin-Bermanowej w książce "Ten jest z ojczyzny mojej”.