Imię: Ludwik Nazwisko: Rabinowicz

Nie pamiętał rodziców i czy miał rodzeństwo. W czasie wojny zabrała go z Łodzi koleżanka matki. Zamieszkał z nią w Warszawie, nie zobaczył więcej rodziców. Koleżanka oddała go innej osobie (nie wiedział dlaczego?). U nowej opiekunki nie mógł wychodzić z domu. Dostawał jedzenie, ale nie zaznał od niej żadnej czułości, nigdy go nie pogłaskała ani pocałowała. Po wyzwoleniu przyszła po niego koleżanka matki, która zabrała go z Łodzi i zawiozła do otwockiego Domu Dziecka. Czasem go odwiedzała. Po dwóch latach, o adopcję Ludwika wystąpił jakiś mężczyzna z Ameryki (krewny?). Przywoził mu od niego pieniądze Jerzy Rudnicki, którego Ludwik polubił. W swojej relacji zastanawiał się czy jechać do Ameryki, wolałby pana Rudnickiego.

Relacja spisana w październiku 1947 r.