Imię: Gustawa Nazwisko: Maślankiewicz

Studiuje razem z Dionizją Wawrzykowską-Wierciochową. W czasie okupacji przyjeżdża z dwojgiem małych dzieci do Warszawy. Dostaje wsparcie materialne i moralne ze strony Dionizji. Córka Gustawy, Krysia, przychodzi po szkole do Wawrzykowskiej-Wierciochowej i spędza u niej dzień aż do wieczora, kiedy odbiera ją matka. Gustawa dostaje także wsparcie ze strony Michała Wawrzykowskiego, stryja Dionizji (w relacji nie określono, czy chodzi o środki materialne, czy innego rodzaju pomoc). Dopiero po zakończeniu wojny dowiaduje się, że Dionizję spotykały nieprzyjemne uwagi ze strony sąsiadów, którzy sugerowali, że przechowuje żydowskie dziecko, biorąc za to dolary; sąsiedzi obawiali się także, że naraża w ten sposób także ich bezpieczeństwo i życie. Dionizja nie chce o tym mówić Gustawie, starając się nie dokładać jej zmartwień. W 1948 roku Gustawa przebywa w Sztokholmie, skąd pisze emocjonalny list do dyrektora Żydowskiego Instytutu Historycznego, opisując pomoc, jaką dostała ze strony Dionizji i jej stryja. W 1963 pisze ponownie oficjalne pismo, w którym zaprzecza, jakoby musiała się ukrywać w czasie okupacji, neguje też pomoc Dionizji i jej stryja, donosi także, że stryj Wawrzykowski w 1947 roku siedział w więzieniu.