Imię: Guta Nazwisko: Lando

Przystojna blondynka, pełna życia i humoru. Córka właściciela kamienicy, zamożnego Żyda, z tradycyjnej rodziny. Miała dwie siostry, Helę i Franię i brata Edka. Miała dwie pasje: taniec i remibrydż. Wyszła za mąż za Jakuba Lando, przedsiębiorcę. Miała dwóch synów. Michała (1919 r.) i Jerzego (1922 r.). Nie prowadziła kuchni koszernej, nie była religijna. Starszy syn studiował w Anglii, ale wrócił do Polski na wakacje 1939 r. W pierwszych dniach wojny rodzina, bez Michała, wyjechała samochodem w kierunku granicy rumuńskiej. Samochód po drodze się zepsuł, wrócili do Łodzi po kilku tygodniach. Niemcy aresztowali Jakuba Lando, na szczęście na krótko, przejęli jego przedsiębiorstwo. W grudniu 1939 r. Niemcy wyrzucili ich z mieszkania, kazali oddać wszystkie pieniądze i kosztowności. Zostali wywiezieni do Radogoszczy, a stamtąd do Krakowa. Zamieszkali u przedwojennego klienta męża. Mąż założył małe przedsiębiorstwo. W czerwcu 1940 r. Niemcy wydali rozkaz, żeby Żydzi, którzy przyjechali do Krakowa po wybuchu wojny, opuścili miasto. Przyjechali do Warszawy. Przydzielono im pokój na Żelaznej, w mieszkaniu dentysty. We wrześniu przeprowadzili się na Nowolipie do wynajętego pokoju, a później na Nowolipki. Wiosną 1942 r. mąż zaczął pracę w szopie skórzanym, założonym przez Bogusława Howila, Polaka, przedwojennego znajomego. Kiedy zaczęły się akcje wysiedleńcze, mąż zaopatrzył wszystkich pracowników i rodzinę w zaświadczenia pracy, zalecił wszystkim zamieszkanie w budynku, w którym mieścił się warsztat. Nie uchroniło to ich przed selekcją. Pewnego dnia wszyscy zostali wypędzeni na Nalewki. Z selekcji nie wróciła jej siostra, Franciszka Engel z rodziną. W październiku wyszedł z getta jej syn, Jerzy. W grudniu wyszła ona z siostrą Helą. Mąż wyszedł z getta w początkach 1943 r.. Zamieszkała razem z Helą w mieszkaniu pary młodych Ukraińców, znajomych Leona Wołowskiego, na Złotej. Brat Edek, który poszedł do Hotelu Polskiego z żoną i córką, ponieważ Mala miała rodziców w Palestynie, namawiał ją j Jakuba na kupno dokumentów Hondurasu i pójście do Hotelu Polskiego, ale na szczęście, nie zgodziła się na to. W czerwcu 1943 r. Guta i Hela przeprowadziły się na Ochotę, na Milanowskiego, do pokoju na poddaszu. Po pewnym czasie, w sąsiednim domu zamieszkał syn Heli, trzynastoletni Jerzyk. 1 sierpnia 1944 r. była z siostrą w gabinecie dentystycznym na Ochocie. Kiedy wyszły, niemieccy żołnierze zapędzili je, z tłumem innych osób, na pl. Narutowicza. Spędziły noc na placu. Potem zostały wywiezione do Pruszkowa. W obozie zgłosiła się razem z siostrą do szpitala Czerwonego Krzyża. Nie pamiętała jak długo były w szpitalu. Spotkała w szpitalu swojego rannego w powstaniu męża Jakuba. kiedy rozeszła się pogłoska, że Niemcy będą szukać symulantów, opuściła szpital. Razem z siostrą poszły do Skierniewic. W Skierniewicach dostały się do transportu do Makowa, zamieszkały w chacie młodego małżeństwa z trójką dzieci. Spały na stryszku w oborze. Nawiązały kontakt listowny z byłą krawcową Guty, w Tomaszowie, Julią, do której pojechały z wizytą i zaopatrzyły się w ciepłe ubrania. Guta dostała wiadomość od męża, że wynajął pokój w Skierniewicach. Jakub zaprosił je na zbliżające się Boże Narodzenie do siebie. Kiedy przyjechały 23 grudnia do Skierniewic, okazało się, że Jakub poprzedniego dnia wyszedł po zakupy i nie wrócił. Spędziły wiele godzin na dworcu, w końcu złapały pociąg do Tomaszowa, do Julii. Julii nie było w domu. Wynajęły łóżka w jakimś zbiorowym pokoju. W nocy wpadli niemieccy żołnierze, szukali cywilnych ubrań do ucieczki. Dla Guty skończyła się wojna. Wyjechała do Londynu w 1946 r.