Imię: Danka Nazwisko: Bach

Córka Anny Bach. Do wybuchu wojny mieszka z rodzicami w 7-pokojowym mieszkaniu w Lublinie. Jej ojciec, Aron Bach, jest adwokatem. Po jego śmierci w 1940 Danka przenosi się z matką do getta na Majdanie Tatarskim. Trafia razem z Anną na Majdanek, zostają jednak uwolnione. Uciekają z likwidowanego getta w listopadzie 1942. Jadą do Warszawy, Danka pod opieką Polki. W Dęblinie wsiada Niemiec, który rozpoznaje w Dance żydowskie dziecko, zabiera jej walizkę i wysiada z Danką z pociągu. Anna wyskakuje za nimi. Udaje jej się zabrać dziecko i uciec. Docierają do Warszawy, mieszkają u prostytutki na Woli. Danka umieszczona jest u jej znajomych. Następnie matka załatwia jej schronienie u policjanta, Stanisława Zbysia, w budynku komisariatu policji. Przez kolejne dwa lata wojny mieszkają na Poznańskiej, w spiżarni 2-pokojowego mieszkania. Anna jest tam zameldowana, Danka oficjalnie nie istnieje. Nie wychodzi ze spiżarni, słabną jej mięśnie, trudno jej chodzić. Wychodzi tylko raz w ciągu dwóch lat, zimą, żeby popatrzeć na śnieg. W czasie powstania warszawskiego Danka zostaje rozdzielona z matką. Wychodzi z Warszawy i idzie boso w stronę Krakowa. Zajmuje się nią Świątek z Komitetu Pomocy Uchodźcom z Harśnicy. Dzięki niemu Danka trafia do Krakowa i przez Czerwony Krzyż odnajduje matkę. Po wojnie emigrują do Izraela. Danka studiuje na politechnice, jednak po wojnie został jej „uraz na całe życie. Mało się śmieje, jest nieufna, unika ludzi (…)”.