Tadeusz Obremski opuszcza mieszkanie pani majo...

Tadeusz Obremski opuszcza mieszkanie pani majorowej z zachowaniem wszelkiej ostrożności. Rusza o szóstej rano, przekonany, że o tej porze może uniknąć szmalcowników. Jego sąsiad, doktor Adam, sprawdza, czy nikogo nie ma na korytarzu i czy dozorca nie stoi w bramie. Tadeusz szybko wskakuje do właściwego tramwaju, siedzi twarzą do ulicy. Przy wysiadaniu udaje, że wyciera nos, trzymając przy twarzy chustkę. Dociera szczęśliwie na Tarchomińską, przed bramą udaje, że poprawia sznurowadło – zerka dyskretnie, czy nikt za nim nie idzie. Ulica jest pusta. W mieszkaniu Kupczyków czeka już na niego gospodyni i jej syn, oboje zachowują się życzliwie i gościnnie. Gospodyni uprzedza, że chwilowo nie może jeszcze wpuścić Tadeusza do jego pokoju, śpi tam dotychczasowy lokator, który niebawem się wyprowadza. Tadeusz jest zaskoczony; żałuje, że nie wiedział o tym wcześniej, mógł jeszcze kilka dni dłużej zostać u majorowej. Nie może jednak wyrazić otwarcie swoich pretensji, stara się uspokoić. Jego żona ma przyjechać nieco później.