Edwarda Cukier od 1940 pracuje jako urzędniczk...

Edwarda Cukier od 1940 pracuje jako urzędniczka przy kartotece Wydziału Pracy Judenratu, kierownikami biura są Goldfeld (kierownik administracyjny) i Aronsohn. Niemiecki inspektor pracy, Ziegler, codziennie zgłasza zapotrzebowanie na robotników. W kartotece zarejestrowana ludność getta posegregowana jest według wieku i zawodu. Praca jest na ogół wyniszczająca, bogaci wykupują się z niej, płacąc co miesiąc pewną kwotę; opłaty te przeznaczone są na ekwipunek dla pracujących i na zapomogi dla ich rodzin. Wydział pracy stara się oszczędzać inteligencję. Czasem opornych policjanci dostarczają do pracy siłą. Tragiczne warunki pracy powodują choroby i śmierć robotników. Urzędnicy Judenratu zwracają na to uwagę Zieglerowi, który obiecuje pomóc, nic się jednak nie zmienia. W obozach pracy strażnicy na ogół okradają pracowników z całego skromnego dobytku, biją ich. W 1941 Ziegler oddziela Wydział pracy od Judenratu, nazywa tę placówkę Arbeitsamtem. Urzędnicy protestują, nie chcą być kojarzeni z Niemcami. Pozostają zatem nadal

Archiwum Państwowe Miasta Stołecznego Warszawy i Województwa Warszawskiego w Warszawie.