Imię: Aron Andrzej Nazwisko: Wiśniewicz

W 1941 r. przyjechał z matką i babką do Warszawy. Ojciec został w Legionowie, zginął w Treblince. W 1942 r. wyszedł z getta. Zamieszkał z matka i babka na ul. Małej, u Mariana Tomczyka. Z Chmielnika przyjechała do nich ciotka, Bronisława Kuligowska, która z nimi mieszkała krótko, znalazła pracę służącej. Tylko matka miała kenkartę i była zameldowana, babkę trzeba było chować. Tomczyk bał się i wymówił im mieszkanie. Nie mieli gdzie się podziać, nocowali u różnych znajomych. Przez pewien czas Arona ukrywała ciotka Bronka u swoich pracodawców. W dzień siedział w piwnicy, a na noc brała go do swojego służbowego pokoiku. W czasie powstania 1943 r. znaleźli mieszkanie u pani Bracławskiej, na Chmielnej 45. Mieszkało tam jeszcze 9 innych Żydów, którzy płacili dziennie olbrzymie kwoty. W tym czasie stracił Aron stracił metrykę. Napadli na niego na Marszałkowskiej chłopcy, wciągnęli do bramy, rozpruli marynarkę szukając pieniędzy. Znajoma wychrzczona Żydówka, Julia, wyrobiła nowe dokumenty jemu, matce i babce. Krótko przed powstaniem warszawskim przeprowadzili się ponownie do Mariana Tomczyka, na Pragę. Do Tomczyka przyjechała matka antysemitka i musieli wrócić do Bracławskiej. W czasie powstania warszawskiego ukrywał się z rodziną w schronie na Zielnej 7, byli wyszydzani przez Polaków z powodu pochodzenia. Przenieśli się do schronu na Sienną 12. Tam inna ciotka Arona pracowała jako służąca. W schronie był mężczyzna, profesor, który dzielił się z Aronem jedzeniem. Na dom spadła bomba. Niemcy wyprowadzili wszystkich do kościoła na Woli. Stamtąd zostali wywiezieni do Pruszkowa, a po dwóch tygodniach do Starachowic. Stamtąd trafili do Rataj koło Wąchocka, zamieszkali u chłopa Zarychty, który nie domyślał się ich pochodzenia. Tam przetrwali do wyzwolenia.