Imię: Zofia Nazwisko: Marczak

przed wojną mieszkała ze swoją córeczką w Łodzi; w 1928 roku siedziała w więzieniu w Łodzi na ul. Gdańskiej; gdy hitlerowcy zakładali getto w Łodzi, wyjechała do swojej rodziny do Krośniewic; po wyjściu zarządzenia w Krośniewicach o przeniesieniu Żydów na lewą stronę ul. Kutnowskiej w maju 1940 roku, otrzymała pokoik u znajomych – Traumanów i przeniosła się tam z córką oraz ojcem i matką; po zamknięciu getta zaczęła szyć dla Polaków, których znała i z tego się utrzymywała; pracując jako krawcowa po stronie polskiej miała kilka rodzin Polaków, którym się dobrze powodziło, a którzy brali ją do szycia tj. aptekarze Borkowscy, młynarze Cegłowscy, państwo Pyde, pani Zalewska; w ostatnich miesiącach 1941 roku gdy oczekiwano wysiedlenia z getta nocowała po aryjskiej stronie u dr Preis, mieszkającej u aptekarzy Borkowskich; w getcie spotkała Helenę Strykowską, z którą planowała ucieczkę; 28 lutego 1942 wieczorem, przed godziną policyjną z Helą Strykowską i z córkami wyszły z getta przez zrobioną dziurę w płocie z desek i udały się do państwa Borkowskich, skąd zostały wyrzucone; schronienie znalazła z córką w piwnicy u Dziworskich; 1 marca 1942 wyruszyła z Krośniewic do Łęczycy, stamtąd 4 marca dotarły do getta w Piotrkowie; getcie Piotrkowskim spotkała Franciszkę Pytowską, poprzez którą nawiązała kontakt z komunistami; w październiku 1942 roku przedostała się z córką do Warszawy, gdzie zatrzymała się u znajomego Stanisława Januszewicza na ul. Gdańskiej 2 na kilka dni, następnie przeniosła się, dzięki pomocy szmuglerów Danielaków, do wdowy na ul. Warszawską 13; po wybuchu Powstania Warszawskiego otrzymała zadanie z ramienia Partii, aby organizować samopomoc wśród ludności zebranej w schronie fortów na placu Wilsona; po upadku Powstania Warszawskiego została wywieziona do obozu przejściowego w Pruszkowie, stamtąd do wsi Odrowąż w powiecie Koneckiem, gdzie przeżyła z córeczką u chłopów ostatnie cztery miesiące wojny; w 1963 – rencistka.