Imię: Klara Zofia Nazwisko: Librowicz

Pochodziła z wielodzietnej tradycyjnej rodziny, miała 7 rodzeństwa. Wyszła za mąż za przedstawiciela austriackich fabryk, Monisa, miała jedna córkę Elżbietę. Mąż zginął w wypadku samochodowym przed wojną. Udało jej się objąć przedstawicielstwo po mężu. W 1940 r. ochrzciła siebie i córkę w kościele greckokatolickim, a potem wyszła za mąż za Polaka Konstantego Librowicza. Do getta poszła z córką, zamieszkały w pokoju u znajomych na Siennej. Mąż został w mieszkaniu na Zgody i teraz on prowadził przedstawicielstwo, dostarczał im do getta pieniądze. W 1942 r. po zlikwidowaniu małego getta, trafiły do szopu dziewiarskiego, w którym zostawały na noc, bo nie miały gdzie mieszkać. Wyciągnął je z getta Librowicz. Trafiły na krótko do Kazimiery Rolińskiej, przyjaciółki przyjaciół.. Później zamieszkały na Bielanach w domu dwóch starych panien. Córka zaczęła tam chodzić do szkoły, odwiedzała ojczyma. Klara nie wychodziła poza ogródek. Później Librowicz przyprowadził, wyprowadzona z getta, przyjaciółkę Klary, Frankę Zerman z córka Wandą. Po jakimś czasie ktoś złożył donos i musiały się wyprowadzić wszystkie cztery. Zamieszkała z córką na krótko w Międzylesiu w pokoju z pięcioma innymi Żydami. Jeśli do gospodarzy ktoś przychodził, wszyscy chowali się w wykopie pod fundamentami. Potem trafiła, również z córką na Słowackiego, do wynajętego pokoju, w dalszym ciągu nie wychodziła na zewnątrz. Tam zastało je powstanie warszawskie, wtedy musiała zejść do piwnicy. Wyszła z Warszawy do Pruszkowa, została wywieziona na wieś w pow. miechowskim. Uciekła z córka przed nadejściem frontu i trafiła do Poronina. Po wojnie wyjechała do Krakowa a potem do Łodzi.