Imię: Teofila Nazwisko: Lewenfisz

Lekarz pediatra, żona Henryka Lewenfisza, laryngologa. Miała z nim dwoje dzieci. Na początku 1939 r., kiedy mąż był zmobilizowany, pojechała z dziećmi do Lwowa. Tam spotkała męża. Pracowała w domu dziecka, a mąż w szpitalu. Po wejściu Niemców do Lwowa postanowili wracać do Warszawy. Na jesieni 1941 r., weszli do getta warszawskiego, do rodziny. W czasie kolejnych akcji znikali kolejni członkowie rodziny. W 1943 r. nie wychodzili już z szopu, ukrywali dzieci. Współpracownicy męża sprzed wojny załatwili im aryjskie, podrabiane dokumenty i dzięki pomocy Niemca, który leczył się u męża, wyszli z getta. Ukrywała się z córka w różnych miejscach, do czasu kiedy na ulicy Litewskiej spotkała dana pacjentkę męża Elżbietę Pronaszko. Teofila wychodziła wtedy z gestapo na Szucha, gdzie trafiła zaprowadzona tam przez osobę, która rozpoznała ją w tramwaju. Na gestapo była przesłuchiwana, a uwierzono jej, że nie jest Żydówką. Pronaszko zaoferowała jej pomoc i umieściła córkę w domu swojej rodziny. Teofila zaczęła pracę jako wychowawczyni w domu aryjskim. Z powstania warszawskiego wyszła z rodziną do Pruszkowa, potem wszyscy razem trafili do Skawiny, gdzie doczekali wyzwolenia. Po wojnie pojechała do Krakowa a później do Łodzi.