Imię: Henryk Nazwisko: Goldwag

Inżynier. Żonaty. W listopadzie 1939 r. spisano wszystkich wg zawodów. Żydzi od 16 roku życia, zarejestrowani przez Judenrat, byli zmuszani do pracy. Henryk zamieszkał z żoną na ulicy, gdzie mieszkało niewielu Żydów, nie wychodził z domu, że by nie zostać zauważonym. Kiedy w marcu 1941 r. Niemcy wysiedlali Żydów, częściowo do getta, a częściowo poza Lublin. Henryk miał już kartę pracy i udało mu się uchronić przed wywózką. Jego żona została wysiedlona do Rejowca, ale uratował ją znajomy Polak, dostała kartę pracy. Oboje znaleźli się w getcie. W połowie 1942 r. Niemcy zaczęli akcje wysiedleńczą. W tej akcji Henryk stracił siostrę, brata i kuzynów. On i żona przeszli selekcję pozytywnie. Ocalałych spędzono na Majdan Tatarski. Tam przeprowadzono kolejną selekcję. Goldwaldowie ponownie ocaleli. 8 listopada udało im się wyjść do kolegi ze studiów, Polaka, zostali u niego na noc, a następnego ranka Niemcy obstawili getto i zaczęli kolejną likwidację. U kolegi spędzili 4 tygodnie. Później kolega zawiózł ich samochodem do Warszawy, najpierw Henryka, a po 2 tygodniach jego żonę. Ukrywali się w Warszawie. Początkowo Henryk wychodził na ulicę, ale po kilku szantażach przestał wychodzić. Przed powstaniem warszawskim przeniósł się z żoną do Burakowa pod Warszawą, do bunkra. W bunkrze było razem siedem osób. Początkowo żywił ich, za opłata pewien Polak. Później wieś ewakuowano i zostali bez opieki. Żywili się sucharami. Na osobę wypadało 6 dkg sucharów na dzień. Pili po trzy szklanki podskórnej wody. 20 listopada 1944 r. pocisk artyleryjski spadł obok i odkrył bunkier. Wyszli z bunkra, przeszli szczęśliwie przez niemieckie posterunki i doszli do Milanówka. W Milanówku przebywał kolega, który przywiózł ich z Lublina. Mieszkali u niego do wyzwolenia.