Relacja O3/2984; w Archiwum Yad Vashem

Hedda Arnold, córka Reginy i Stanisława Rubinsonów, rocznik 1913. W 1939 zdaje egzaminy dyplomowe na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Wybuch wojny zastaje ją w Chełmie, gdzie odwiedza dziadka i pracuje w szpitalu. Wraca do Warszawy. Nie może skończyć studiów, dziekan żąda zaświadczenia o aryjskim pochodzeniu. Zimą 1940 Hedda próbuje przedostać się na wschód, zatrzymuje się w Zamościu, pracuje w ambulatorium; choruje na tyfus. Pracuje też jako lekarka w obozie w Janowicach. Obserwuje karygodne zachowanie członków Judenratu w Zamościu. Udaje jej się uciec podczas kolejnej akcji likwidacyjnej (2.11.1942). Dociera do dawnej służącej ciotki, Anny Szach, do Olchowca. Anna przekazuje jej część rodzinnego złota; Hedda jedzie do Warszawy. Pracuje na kolei, często zmienia funkcje i adresy. Po powstaniu warszawskim zostaje wywieziona do Nordhausen, aresztowana; wychodzi na wolność po zakończeniu wojny. Wraca do Polski, wychodzi za mąż, w 1955 wyjeżdża z rodziną do Anglii, później do Izraela.
Relacja zapisała Ida Fink w 1966.