Żydzi, nie wiedząc od października 1942 roku d...

Żydzi, nie wiedząc od października 1942 roku dokąd wywożą wysiedlonych i mając jeszcze trochę złudzeń, że może jednak część z nich się uratuje, zabierali ze sobą ostatnie oszczędności i resztki biżuterii – obrączki ślubne, ukrywając wszystko w najtajniejszych miejscach – garderobie i bieliźnie. Łudzili się, że w ciężkiej chwili pomoże im to przetrwać. Kazano im jednak kąpać się i zdjąć ubranie, a po kąpieli ludzie szli do ziemi lub na spalenia, a odzież z obrączkami, pierścionkami, brylantami i pieniędzmi wędrowała do rąk esesowców. Łup po tych zamordowanych ludziach w Warszawie wyniósł kilkadziesiąt milionów dolarów, a drugie tyle urządzenia i mienie pozostawione przez nich w mieszkaniach.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)