Relacja O3/3035; w Archiwum Yad Vashem

Bela Wołkowicz, rocznik 1912, przed wojną mieszkała w Poznaniu. W sierpniu 1939 wyjechała do Warszawy z mężem, który zginął w łapance w 1941 roku. Bela z córkami znalazła się w getcie warszawskim; młodszą Sarę przekazała na stronę aryjską przed powstaniem, zaś ze starszą Ester ukrywała się w bunkrze na terenie getta. Bunkier odkryto; Belę rozdzielono z córką i wsadzono do transportu do Majdanka, z którego wyskoczyła w okolicach Karczewa. Wróciła do Warszawy, gdzie ukrywała się m.in. dzięki pomocy dr. Aleksandra Landego. Otrzymywała pomoc od Żegoty, ukrywała się na Żoliborzu. Po powstaniu trafiła do Krakowa, a następnie do Ostrowca. W 1950 roku wyjechała z córką do Izraela. Relacja spisana przez Idę Fink w 1966.