W Szpitalu Ujazdowskim pomagano chorym pochodz...

W Szpitalu Ujazdowskim pomagano chorym pochodzenia żydowskiego. Najwięcej ich zgłaszało się od wiosny do jesieni 1942 r., napływali prawie codziennie. Większość z nich przebywała w szpitalu tylko kilka dni. Najwięcej osób zgłaszało się z polecenia dr Strehla, dr Sadowskiego i b. pracownika tegoż szpitala dr Radwańskiego.
W razie groźby zdekonspirowania pacjenci ci (a także żołnierze podziemia) byli przerzucani z oddziału na oddział lub kierowani do szpitala zakaźnego na Chocimskiej 5.
Osoby zdrowe o najbardziej semickich rysach były ukrywane w trzech pomieszczeniach w suterenie, służących poprzednio za skald zbędnego sprzętu szpitalnego. Pokoiki te były z zewnątrz zamknięte na kłódkę.
Ich lokatorami opiekowali się dr M. Lityński, siostra przełożona Wanda Peszke, siostra oddziałowa Helena Sokolnicka, główna magazynierka Róża Mach. Od kwietnia 42 do maja 43 w suterenie przebywało stale 9 osób (zmieniających się). Po odzyskaniu sił kilkunastu ukrywających się mężczyzn było przetransportowanych na Lubelszczyznę do oddziałów partyzanckich.
Lekarz szpitala mieli też lekarskie wizyty domowe wśród Żydów najczęściej przeprowadzał je dr M. Lityński i dr T. Radwański. Najwięcej wizyt było w lecie 1942 r. Dr. Lityński miał w tym czasie ok. 60 pacjentów.