Umundurowani dygnitarze stali przy parkanie mi...

Umundurowani dygnitarze stali przy parkanie między ul. Miłą i ul. Zamenhofa, pewni siebie, dumni, w lakierowanych butach, obcisłych mundurach, w nadających bohaterską postawę bryczesach i charakterystycznych, wstręt wzbudzających, czapeczkach z trupią główką. Od ich skinienia lub ruchu palca zależało życie lub śmierć dziesiątek tysięcy ludzi. Narzędzie pracy – gruby pejcz trzymali w lewej ręce, zaś w prawej mieli rewolwer. Uderzenie biczem z lewej strony oznaczało wyjście na prawą stronę ul. Zamenhofa, czyli wysiedlenie, a uderzenie z prawej strony – wejście w drugą część ul. Miłej, w stronę ul.Nalewki, czyli drogę do dalszego życia w niewoli. Jeśli ktokolwiek zawahał się pójść w stronę wysiedlenia natychmiast zostawał zastrzelony.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.
Oryginał, rękopis, s. 1-114, format: 150 x 190 mm, jęz. polski

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)