Matka Zofii Duszczyńskiej przywiozła Marysię P...

Matka Zofii Duszczyńskiej przywiozła Marysię Perlberger Shmuel do Warszawy. Pożegnała się z dziewczynką, zostawiając ją u Wacławy, koleżanki szkolnej doktorowej K., sąsiadki i znajomej Perlbergerów z Wieliczki. Wacława mieszkała z siostrą i matką. Marysia dowiedziała się, że odtąd doktorowa K. będzie jej opiekunką – domyślała się, że rodzice najprawdopodobniej już nie żyją lub muszą się ukrywać. Już pierwszej nocy w Warszawie przeżyła nalot, wszyscy zeszli do piwnicy. Marysia krzyczała przy hukach wybuchów „Jezus, Maria!”, sądziła, że w ten sposób wystawia sobie świadectwo polskości. Po powrocie do mieszkania Wacława surowo upomniała ją, twierdząc, że polskie dzieci tak by nie krzyczały. Nieco później Wacława zaczęła naigrywać się z Marysi: sugerowała, że pewnie wcześniej miała na imię Sara lub Rachela. Przedrzeźniała Żydów, źle mówiących po polsku. Marysia tłumaczyła jej, że nie zna jidysz, u nich w domu mówiło się po polsku; bezskutecznie. Była wiecznie głodna, kiedy nikt nie widział, wyciągała kostkę cukru, którą Wacława kładła kanarkowi w klatce i oblizywała ją.