12 sierpnia 1944 r. (sobota) Pinkus Blumenfeld...

12 sierpnia 1944 r. (sobota) Pinkus Blumenfeld, który ukrywał się z synem Jurkiem w warsztacie na Krakowskim Przedmieściu, wstał o świcie żeby znów naprawić uszkodzoną dyktę zasłaniającą drzwi. Zaniechał jednak tej czynności, bo każdy najlżejszy hałas powodował ruch na piętrze, gdzie stacjonowali Niemcy. Przez okno obserwował: dwa czołgi niemieckie i Niemców przeszukujących Zamek, palący się dom na Świętojańskiej przy pl. Zamkowym, około 45-letniego mężczyznę z zasłoniętą twarzą, płaszczu i cyklistówce, który szedł do dowództwa niemieckiego, nawoływany przez Niemców. Znów ukazały się Messerschmitty, jedną z bomb zrzuciły na pl. Zamkowy. Pokrył się ceglanym pyłem. Pinkus tego dnia zastanawiał się co dzieje się w innych dzielnicach miasta, zaobserwował, że ruch przez most zmarł od trzech dni. Razem z synem zjedli trzy razy po jednym kawałku chleba, a nie jak wcześniej dwa razy po dwa kawałki. W ten sposób zaoszczędzili dwie kromki. Chleba i tak na długo im nie starczy. Rano umyli się cali porządnie. Jurek zajmował się lepieniem z plasteliny. W południe pl. Zamkowy płonie, wszystkie domy od Podwala do Świętojańskiej w płomieniach. Pinkus martwi się czy wyjdą z tego cało. Prosi Boga o pomoc: "mój Boże co to będzie? Czy to naprawdę tak grzeszni byli ludzie? Za ciężkie ciosy! Tyle ofiar już było. Czyż nie dosyć?". Nie załamuje się, trwa w nadziei. Przed wieczorem słychać było detonacje z bliska i z daleka, domy w polu widzenia płonęły. Na jakimś dachu widać było strumień wody, słychać było nawoływania o więcej wody. Z Zamku Niemcy ostrzeliwali ludzi na dachu, słychać było kule uderzające w dach. Pinkus napisał: "Cierpienie ludzi okropne. Litości! Do kogo wołać? Do kogo wołać jeśli nie do Ciebie, Boże.... Tak ciężko na duszy" Musi podtrzymywać syna na duchu. Samoloty zrzuciły jeszcze kilka bomb burzących.

Prawdopodobne miejsce zostało ustalone na podstawie urywków opisu z pamiętnika.